اشعار

شب بود و روحم در سکوتی نوحه‌گر شد            فـرمـانروای سـیـنـه‌های شـعـله‌ور شد
چشمم که می‌بایست، شب را در نوردد            در خـیمه با طفلان گـریان همسفر شد

گـفـتــیــد: مـن بــیــمــار بــودم آه امـا            هر عضو من بر چشم شیطان حمله‌ور شد
من راز نامـحـدود بـودم گـرچه ذکـرم            در خطبه و شب نامه‌هاتان مختصر شد
من بـال‌هـایـی دارم از پــرواز مـانـده            خامـوشی ای در سیـنه از اعجاز مانده
زنـجـیـر می‌بـسـتـیـد دنـیـا را به دسـتم            نشـنـیـده بردم نبـض دریـا را به دستم
غـم! کور شد، دستـش گرفتم راه بردم            غـمـگـین‌تـرش، تا قـتـلـگـاه مـاه بـردم
می‌رفـتم اشکـم را در انـدوهی بکـارم            حـک شد درون جـهـل مـردم یادگـارم
شب را گرفتم در صدای خود فـشردم            هـفـتاد دم در جـلـجـتـای سجـده مُـردم
فـرصت نـدادم آتش از دسـتـش بروید            با سـایه‌ها راحـت دروغـش را بگـوید

لبریزم از واژه اما بسته‌ست گویا زبانم            حرفی ندارم بگویم، شعری ندارم بخوانم

سجاده‌ام را گشودم، شاید که دلتنگی‌ام را            با یاد آن سجده‌های طولانی‌ات بگذرانم

یک گوشه تنها نشستم، جام دعا روی دستم            حالا که این‌گونه مستم باید صحیفه بخوانم

نیمه‌شب است و منم که در کوچه‌های مدینه            در انتـظار تو با آن انـبان خـرما و نانم

ای‌کاش می‌سوخت کوفه در شعلۀ خطبه‌هایت            در شعلۀ خطبه‌هایت می‌سوزد اینک جهانم

آن روز با تب چه کردی در آتش خیمه‌ها؟ آه            در دود خیمه چه دیدی؟ با من بگو تا بدانم

وقتی چهل سال با اشک افطار کردی، چگونه            آب گوارا بنـوشم؟ اصلا مگر می‌توانم؟

ای کـشتی نجـات بـشر دسـتمان بگیر            مائـیم غـرق موج خـطر دستمان بگیر
بر ما که در کـمـین بـلا گـیر کـرده‌ایم            با چـشم مرحـمت بنگـر دستمان بگیر

شیعـه کم و محـب گـنهـکـارتان زیـاد            درهم محب و شیعه بخر دستمان بگیر
ما؛ ای ‌حسین، مسلم و هانی نمی‌شویم            ما و هـمین دو دیـدۀ تر دستـمان بگیر
از دست غیر دشنـۀ دشـنام می‌خـوریم            از دست دوست خون‌جگر دستمان بگیر
راهی که پیش روست، دراز است و پای لنگ            ای روی نیزه رفته سفر دستمان بگیر
زینب اشاره کرد به سر، گفت: یا حسین            ای بر خـیام سایـۀ سر دسـتـمان بگیر
از قـامت رشـیـدۀ زن‌هـای خـیـمـه‌ات            جز سایه‌ای نمـانـده اثر دستـمان بگیر
رو کرد بعـد بر سر عـباس و گفت آه            ماه مـنـیر، قـرص قـمر دستـمان بگیر
هـم قـلـب داغ دیـده مـا را نـظـر نـمـا            هم بر رخ سه‌ساله سپـر دستمان بگیر

کوفیان را که تو در کوفه تماشا کردی            خطبه‌ها خواندی و الحق که تو غوغا کردی

همه گـفتن که حیدر به میان آمده است            دشـمـنان پـدرت را همه رسـوا کـردی

گفتی از حیله و نیرنگ همه کـوردلان            و تو حق را به همان معرکه افشا کردی

لـرزه‌هـا بر بـدن غـاطـبـۀ شـهـر افـتاد            کوفه را صحنه‌ای از محشر کبری کردی

با همان خطبه عجب جنگ نمایان کردی            کـمر هرچه حـرامی تو ز قـد تا کردی

جلوی چشم همه خـنده به رویت کردند            تو به چشم اسرا اشک خود اخفا کردی

کوفیان گریه‌کنان نـادم و شرمنده شدند            مثل یک شیر عرب ولـوله برپا کردی

کمرت خم شد از آن اوج مصیبت بانو            یادی از مادر خود حضرت زهرا کردی

کـوفـه یـادآور مـظـلـومـیت حـیـدر بود            یـاد مظـلـومیت و غـربت مـولا کـردی

من نگویم که چه بر قاری قرآن کردند            ناله و لعن خودت را تو به اعدا کردی

و دریغا که در این کوفه دگر سقا نیست            که تو او را ز حـرم راهی دریا کردی

آخر قـصه تو با غـصۀ خود فهـمـاندی            صبر بر حادثه را بر همه معـنا کردی

چگونه داغ‌ها را می‌گذارد پشت سر زینب           کجا؟ کی؟ می‌گذارد چشم بر هم در سفر زینب

فقـط با دیـدن عـباس دائم زنـده می‌گردد           تمام خاطراتی را که دارد از پـدر زینب

به جز آن روزهایی که به همراه برادر بود           ندیده روز خوش در زندگی از هر نظر زینب

جگرسوز است داغش مثل اقیانوسی از آتش           اثر بخش است آهش، چون دعا وقت سحر زینب

اگر چه بر فراز نیزه «رد الشمس»را دیده           ولی با خطبه‌هایش می‌کند «شق القمر»زینب

طنین خطبه‌هایش در دل افلاک می‌پیچد           و کاخ ظالمان را می‌کند زیر و زبر زینب

دل اهل حرم با بودنش گرم است و شکی نیست           که بوده یک‌تـنه اندازۀ صدها نفر زینب

خبر دارم که در طول مسیر، از کربلا تا شام           نبوده لحظه‌ای از حال طفلان بی‌خبر زینب

خبر دارم تنش با تازیانه گرم صحبت بود           زمانی که برای کودکان می‌شد سپر زینب

شبیه کوه یا آتشـفـشانی ابری و خاموش           گذشته از کنار خـیمه‌های شعله‌ور زینب

اگر در علقمه، گودال، در دروازۀ ساعات           گرفته دست‌ها را مثل مادر بر کمر زینب

سر خود را به محمل‌ها نکوبیده‌ست، می‌دانم           چه دیده چشم‌هایش غیر زیبایی مگر زینب؟

رباب و اُمِّ کلثوم و رقیه، حضرت سجاد           اگر چه داغ‌هـا دیـدنـد اما بیـشـتـر زینب

زمانی که حسین آرام می‌زد دست و پا در خون           کبوتروار در گودال می‌زد بال و پر زینب

شکـسته تیرها و نیـزه‌ها را زد کـنار اما           صدای آشنایی را شنید از دور و بر زینب

صدای نـالۀ مـادر می‌آمـد از دل گـودال           شبیه ناله‌هایی که شنید از پشت در زینب

حال ما در غـم عـظمای تو دیدن دارد            در غـمِ تشنگی‌ات اشک چکـیدن دارد

تو بخوان باز بخوان باز که از لب‌هایت            صوت قرآن به روی نیزه شنیدن دارد

چقـدر بـوی غم و مـوی پریـشان آورد            از سر نیـزه نـسـیـمی که وزیـدن دارد

خـیزران بر لب تو می‌زند آتش بر دل            مـی‌کـشـم آه کـه ایـن آه کـشـیـدن دارد

گاه گاه از دل آشـفـتـۀ خـود می‌پـرسـم            غنچه‌ای خشک که پرپر شده، چیدن دارد؟

عـیـد قـربان شـده و نـوبت تو شـد امـا            خنجـر این بار چرا قصد بریدن دارد؟

کـاروان تـو کـجـا و مـن خـسـتـه، امـا            دل من هم به خـدا شـوق رسیـدن دارد

اسیر رحـمت خود کرده‌ای کرامت را            به دستگـیـری خود وعده ده قیامت را

ز دامن تو یقین دست صبر کوتاه است            خیال وصل شما کـشـته اسـتـقـامت را

پـیـمـبـران اولـوالـعـزم در نـزول بـلا            به اقـتـدای شـمـا بـسـتـه‌انـد قـامـت را

به غیر حضرت زهرا و تو کدامین زن            به روی شانۀ خود می‌کـشد امامت را

تو ظلـم را به مذلـت کـشـانده‌ای یعنی            خودت گرفـته‌ای از شـام انتـقـامت را

امـام کـرب و بلا؛ تـشـنۀ سلام تو بود
غــروب روز دهـم اول قـیـام تـو بـود

همه بساط شما نور؛ عشق محضر توست            تمام پردۀ عصمت نخی ز معجر توست

حسین در همه عمرش به خویش می‌بالید            که زیر گـنبد این آسمان برادر توست

جهان حیات خودش را ز فاطمه دارد            همان که فخر نموده از اینکه مادر توست

به ذوالـفـقـارِ زبـانِ تو فـتـح شد کـوفه            بگو که حـیـدر کـرار نام دیگر توست

امام را سـر ذوق آوری به هر حـالت            حسین بر سر نی رفته پای منبر توست

امید بسـته دو عـالـم به دست بـستۀ تو
شـکـوه دیـن‌ مـحـمـد دل شـکـسـتۀ تـو

تو در مـیـان بـلا قـد کـشـیده‌ای زینب            هر آنچه می‌شنوم را تو دیده‌ای زینب

تو تشـنه‌تر ز همه بوده‌ای و دم نزدی            تو در مسـیر سـواران دویـده‌ای زینب

مشخص است ز عمر کم تو بعد حسین            زمـان ذبـح بـرادر رسـیــده‌ای زیـنـب

غلاف و کعب نی و تازیانه، بارش سنگ            تو طعم یک به یکش را چشیده‌ای زینب

هنوز سـر به فـلک می‌زند جراحـاتت            تو لحظه لحظه پـیاپی شهـیده‌ای زینب

برای یوسف گم گشته سیـنه می‌کـوبی
گـریـسـتی همه را با دو چشم یعقـوبی

بـرای آه نـمــانـده بـه سـیـنـه‌ات نـایـی            صدای بی‌کـسی تو نـمـی‌رسـد جـایـی

نفـس بـکـش نـفـست را کسی نمی‌برد            نـدای ظلـم سـتـیـزت رسیده هر جایی

ز صبح پیروهنی را به سینه چسباندی            هـزار مـرتـبـه گـفـتـی چـرا نـمـی‌آیی

تو رو به قبله‌ای و هیچ کس کنارت نیست            عـزیـز کـردۀ حـیـدر چـقـدر تـنـهـایی

کـسی نـمـانـده بیـایـد به زیـر تـابـوتت            کـسی نمـانـده بگـرید، ربـاب، لـیـلایی

چقدر بی‌کسی و انتهـای غـم اینجاست
که لحظه لحظه عمرت غروب عاشوراست

برای صحن بهارت رسید فصل خزان            نداشت قلب جهان بعد از آن زمان ضربان

کسی بـدون وضـو از قـبـیلۀ شـیـطان            نشـست بعد اذان روی سیـنه‌ای قـرآن

دوید خـنجـر و عـالـم فـتاد از حـرکت            بـریـده شد سـر اربـاب عـالـم امـکـان

کسی بدون جـسارت نرفت از گـودال            چه سفره‌ای‌ست همه رزق می‌برند از آن

خــدا بـه داد دل دخــتــران شـاه رسـد            عبای غارتی‌ش را به دوش کرده سنان

چه ظلـم‌ها دم آخـر به شـاه می‌کـردند
تـمـام دخـتـرکـانـش نـگـاه مـی‌کـردنـد

مـنت گـذار بـر سـر زیـنب هـلال مـن            از شـوکـت شـمـاست تـمـام جـلال من
شـاهـا تـمـام دار و نـدارم ز دیـگـران            ای ماه روی نیزه سـواره، تو مال من

من پر فقط به صحن و سرای تو می‌زنم            دشمن خـیال کرد که بشکـسته بال من
کـروبـیـان چو آدمـیـان لاف می‌زنـنـد            عاشق کجا؟ که هست؟ کسی در مثال من
من کوه عصمتم ندهم معجرم ز دست            کو دیـده تا نظـاره کـند بر جـمال من؟
خواهم که فال گیرم و مصحف که پاره است            آتش به لب گـرفـت ز تـعـبـیر فال من
گفتی اسارت است و غریبی به روی چشم            گفتی بنات من … همه اندر کـفال من
گـفـتی غـم رقیه و دل شـوره‌ام گرفت            باشد، غمش کشم به قد همچو دال من
گفتی یهود و شام؛ حسین از خودت بگو            گفتی که هیچ؛ هیچ فقط هست قتال من

وقـتی که از مقـابـل چـشـم تـرم حسین            رفتی شده‌ست مرگِ خودم باورم حسین
با اینکه تـازیـانه پـرم را شکسته است            اما هـنوز دور و بـرت می‌پـرم حسین

تو دائـمـاً به فـکـر من و قـلـب پـاره ام            من هم به فکر غارت انگشتـرم حسین
قـدّم اگر خـمـیـده شده بـی‌دلـیـل نیست            بر شانه بـار داغ تو را می‌بـرم حسین
با خطبه خوانی‌ام همه را سرخ می‌کنم            با سـوز آتـشـیـن تب حـنجـرم حـسـین

خورشید روی نیزه مسیحای من سلام            بالای نـیـزه، غـرق تمـاشای من سلام
از حال من مپرس که از پیـش بـدتـرم            ای یار خوش نشین و دلارای من سلام

تو روی نیـزه هستی و من داغـدار تو            خاک است خاک، منزل و ماوای من سلام
گـوید به نـاز دخـتر تو گـاه؛ عمه جان            قهرم؛ رسان به محضر بابای من سلام
جسمت به کربلا و سرت روی نیزه‌ها            گشته وصال این دو، معمای من سلام
از روی نیزه گاه به من هم سری بزن            گاهی ببین کجا شده سُکـنای من سلام
از حال خانمان تو، این گویمت حسین            خوردند آب بعد تو، منهای من... سلام
گویم که(ناعـمم) مکـنم رد ز درگهـت            از راه دور آمــدم، آقـــای مـن ســـلام

از عشق بپرسید، که با یار چه کردند؟            با آن قـد و بـالای سـپـیدار، چه کردند

از چـاه بپـرسـید، هـمان چـاه مـقـدس!            با مـاه، همان ماه شب تار چه کردند؟

اصـلاً بـگـذاریــد خــود آب بـگــویــد            با چشم و دل و دست علمدار چه کردند؟

اصلا بگـذاریـد، که خـورشـید بگـوید            خورشید! بگو با سرِ سردار چه کردند؟

نیـزار گـواه است که با خوب‌تـرین‌ها            این قـوم خـطا رفـتۀ تاتـار چه کردند؟

بیعت‌شکنان، نقـشه کـشـیدند و دوباره            بـا ذرّیـۀ حـیــدر کــرار چـه کـردنـد؟

ای قـامتِ افـراشـتـه در سجدۀ بـسـیار            لب‌های عطش با تب بسیار چه کردند؟

نـیـلـوفـر پـژمـردۀ شـب‌هـای خـرابـه!            با بغض تو ای ابر سبکبار چه کردند؟

در ماتـم شـمع و گل و پـروانه و بلبل            ای اشک به یاد آر، به یاد آر چه کردند

در طاقـت من نیست که دیگـر بنویسم            بـا قـافـلـه و قـافـلـه‌سـالار چه کـردنـد

من ماندم و مرغ سحر و نوحه‌گری‌ها            اندوه پـرسـتـو، غـم بـی‌بـال ‌و پـری‌ها
من ماندم و هشتاد و چهار آیۀ عصمت            با طعـم اسیـری و غم خون جگری‌ها

من خواهر خورشید به خون خفتۀ عشقم            بـاید که بگـیرم خـبر از هـم‌سـفـری‌ها
در این شب تاریک خـدایا! کمکـم کن            تـا راه به جـایـی بـبــرد، راهـبـری‌هـا
خون شهدا ریخت، در این دشت بلاخیز            تا خـشک شـود ریـشـۀ بـیـدادگـری‌هـا
تا صاعـقـۀ ظـلـم و سـتـم را ببـرد باد            تبـدیل به فـریـاد شد این نوحـه‌گـری‌ها
ای خـون شما آبـروی چـشـمۀ تـوحـید            ای چــشـم شـمـا آیـنــۀ حـق‌نـگـری‌هـا
عباس علمدار! تو همت کن و برخـیز            تا سهم شـقـایق نشود خـون جگـری‌ها
ای ماه شب چارده‌، امشب به کجایی؟            جـان بر لب من‌ آمـده از بی‌خـبـری‌ها

صبری کنید این کشته‌ها را می‌شناسم            جـا مـانـدگـان نـیــنـوا را مـی‌شـنـاسـم
مـن زادۀ زهـرا عـلـی بـن الـحـسـیـنـم            هـم زخـم‌ها را هم شـفـا را می‌شـناسم

گرچه شنـاسـایی کمی سخت است اما            من دو یـتـیـم مـجـتـبـی را می‌شـنـاسم
این پیکر مُثله که مانده روی خـاک و            رفـته سـرش بر نـیـزه‌ها را می‌شناسم

از عـمه جـانـم مـانـده اینجا یـادگـاری            طـفـلان اویـند این دو تا را می‌شـناسم
از عـلـقـمـه بـوی عـمـو جـانـم می‌آیـد            ای قــوم بــوی آشـنــا را مـی‌شـنـاسـم

من تک تک این تکـه تکـه، جـسم‌های            از هم جـدا، از سر جـدا را می‌شناسم
یک پیـرهـن حتی نماند از یوسف اما            مـن یـوسـف کـربـبـلا را مـی‌شـنـاسـم
دفـنـش بــدون بــوریــا امـکـان نـدارد            من پـیـکـر خـون خـدا را می‌شـنـاسـم
بر جسم بابای غـریـبم یک نشانی‌ست            بـر سـیـنـۀ او جـای پـا را می‌شـنـاسـم

کیست این خسرو مظلوم؟ که خونین بدن است           وز دم نیزه و شمشیر، دو صد پاره تن است

کیست این مظهر جان‌بازی و ایثار و وفا؟           که به آزادگی و عدل و شرف، ممتحن است

او بُوَد چشم و چراغ دل زهـرای بتول           روشنی‌بخش جهان، نور رخ «ذو‌المنن» است

گبر و ترسا و یهودش، چو مسلمان خواهد           یار و محبوب ملل، شمع همه انجمن است

گر چه دور از وطنش گشت ز جور عدوان           وطنش در دل یاران، شه دور از وطن است

او شهید است و نیازش نبُوَد گرچه به غسل           آب غسلش همه از خون گلو و بدن است

دفن کـرد جسم پـدر را خـلف صالح او           آن‌که یعقوب‌صفت، شهره «بیت ‌الحزن» است

با سر‌انگـشتِ مبارک بنوشتی بر خاک           این همان قبر شهیدی است که عطشان دهن است

این مکان قبله عشاق جهـان خواهد شد           خوشدل! این تربتِ معشوقِ زمین و زمن است

دل بدین گونه که اندر غم و رنج و محن است            کفن آور که دم رفتن جان از بدن است

آب کـوثـر به گـمـانم که فـرو نـنـشـانـد            این شراری که در آتشکده جان من است

با که گویم؟ که لب تشنه حسین را کشتند            بدنی کو؟ که بگویم ز چه بی‌پیرهن است

استـخـوانی اگر از سـیـنـه او بـاقی بود            آن هم از ضرب سم اسب، شکن در شکن است

کفنی داشت ز خاک و کفنی داشت ز خون            تا نگـویند شه کـرب‌و بلا بی‌کـفـن است

تـیـره از دود دلـم نُـه فـلـک آیـد هر دم            یاد آرم که به نـیـزه، سر شاه زمن است

مگر از یاد رود داغ غمش «جودی» را            ورنه گلزار جنانش همه بیت الحزن است

مـقـابـل تو نـشـسـتـم هـلال نـیـمـۀ مـن            به حال من نظرى، نظـرة الرحیمۀ من

ز بی‌قرارى خواهر، سه روز می‌گذرد            از آن دو بوسه آخر سه روز می‌گذرد

دلـم شـكـست تو را روى نـیـزه‌ها دیدم            سه روز می‌گـذرد كه تو را نبـوسـیـدم

زمانه بر دل زینب چقـدر تنگ گرفت            محل بوسه من را چگونه سنگ گرفت؟

همان دو آیه كه خواندى دل مرا خوش كرد            ولى به روى دهان تو سنگ جا خوش كرد

تـو از بـلـنـدى نـیـزه كجـا نـیـفـتـادى؟!            بـه روى دامـن زیـنب چـرا نـیـفـتـادى

ای یاس پـرپـرم به خـدا می‌سـپـارمت            زیـبـا بــرادرم بـه خـدا مـی‌سـپـارمـت
دنیای من بدون تو چون ابر تیره ای ست            ای مـاه انـورم به خـدا مـی‌سـپـارمـت

رأس تو هـمـسفـر شده با کـل کاروان            ای شـاه بـی‌سـرم به خـدا می‌سـپارمت
یک جـای سـالـمی نـبـود بوسه‌ای زنم            ای پاره پـیکـرم به خـدا مـی‌سـپـارمت
بعد از تو پر زده خوشی از قلب خسته‌ام            با حال مضطـرم به خدا می‌سـپـارمت
صحرای کربلا چقدر رنگ خون گرفت            دریـای احـمـرم بـه خـدا می‌سـپـارمت

کی دیـده در یم خـون، آیـات بی‌شماره؟            قـرآنِ سوره سـوره، اوراقِ پـاره پـاره؟

افتاده بر روی خاک یک ماه خون گرفته            خوابـیده در کـنارش هـفـتاد و دو ستاره

پـاشـیده اشک زهـرا بر حـنجـر بـریـده            گه می‌کـند زیـارت، گه می‌کـند نـظـاره

سر آفتاب نـیـزه، تن لاله زاری از خون            کز زخـم سیـنه دارد گـل‌های بی‌شـماره

از گوشِ گوشواری دو گـوشواره بردند            دارد به گوش خونین خون جای گوشواره

یک کودک سه ساله خـفته کنار گـودال            تـرسم که شـمر آید، در قـتـلـگه دوبـاره

در خـیمه آب بردند، بهـر ربـاب بـردند            سینه شده پر از شیر، کو طفل شیرخواره

مادرعجب دلی داشت، ذکر علی علی داشت            آب فـرات می‌زد بر حـنـجـرش شـراره

چون سینه‌ها نسوزند؟! چون اشک‌ها نریزند؟!            جایی که ناله خیزد از قلبِ سنگ خاره

یاس سفـید و نیـلی، طفل یتـیـم و سـیلی            میثم در این مصیبت، خون گریه کن هماره

بر خاک کـربـلاست اگر پیکـر حسین            امشب رسیده است به کوفه سر حسین
ای آسـمـان بـنال که از ظـلـم کوفـیان            بـر رأس نـیـزه ها شده بـسـتـر حـسین

امـشب شب زیـارت و شـام عـزا بـود            بنشـسـته در محیط غـمش مادر حسین
آهـسـتـه‌تـر بـنـال دل من، که فـاطـمـه            احـیـا گـرفـته است کـنـار سـر حـسین
خـون از لـبان اطـهـر او پاک می‌کـند            گـلـبوسه می‌زند به رخ اطهـر حـسین
خوناب می‌کند به روی خاک غم روان            اشکی که می‌چکد به روی حنجر حسین
در محفـل غمی که به پا کرده فاطمـه            خالی‌ست جای خواهر غم‌پرور حسین
پرپرشده‌ست گرچه «وفایی» وجود او            شـاداب مـانـده است گـل بـاور حسـین

وادیِ دشت بلا امشب چه طوفانی شده           در سِپِهـر نیـنوا خـورشید قـربانی شده
پیکـرِ صد پـارۀ خـورشید آل مصطفی           تشنه لب عریان به روی خاک سوزانی شده

آسمان بر دشتِ طَف ماه و ستاره ریخته           کربلایِ لخته لخته خون، چراغانی شده
چه ‌ستاره؟ این گُلِ پَرپَر حسین فاطمه است           کربلا از عطر خونش مست و عرفانی شده
همچو قرآن ‌صفحه ‌صفحه ‌پیکرش ازهم گُسست           بنگر این دشت بلا، اینجا چه قرآنی شده
هر که یک صفحه دریده از کتاب پیکرش           بی‌گمان بر این تَنِ صد پاره مهمانی شده
گـرگ‌های بی‌حیـا و وحشـی انسان نُما           اصل دین را ذِبح کردند، قوم شیطانی شده؟
کـربـلا سیراب شـد از خون ثاراللهیان           حال مستم زان سبب زار و پریشانی شده